De afgelopen maand was een drukke.
Vooral positieve gebeurtenissen. Ook een aantal zaken die ziekte-gerelateerd
zijn. Ik ga niet alles hier vermelden, maar een aantal zaken verdienen het te
worden genoemd.
De rugklachten die ik had zijn
grotendeels verdwenen. Ik heb nog wel een oefenprogramma van mijn
fysiotherapeut meegekregen, om terugkeer van de klachten te voorkomen.
Deze maand waren de kinderen van mijn
zoon en vriendin een paar dagen bij mij. Ook om te overnachten. Dat moest wel
even wennen, maar het was ontzettend leuk en geeft ook weer enorm veel energie.
Een oud collega benaderde me met het
verzoek een paar workshops te geven aan één van haar bovenbouw atheneum
groepen. Ik heb daar wel zin in, en ga dat dan ook doen.
Ook ben ik gevraagd om bij een bandje
te komen spelen. Dat ga ik niet doen. Ze treden nogal vaak op, en daar heb ik
geen zin in.
Op de golfclub ben ik benoemd tot
marshal. Dit houdt in dat ik een paar dagen per maand gastheer van de club ben
en dat ik het ordelijk verloop op de baan moet regelen. Aanvankelijk hadden ze
me gevraagd me te bemoeien met de jeugdafdeling, maar dat hield ook nogal wat
vergaderwerk in. Daar heb ik dus geen zin in.
Wat mijn ziekte betreft zijn er twee
zaken te vermelden, de contactgroepen en controle in het ziekenhuis.
Eerst de contactgroepen.
Vorige week waren we weer een avond
bij elkaar. De groep was niet zo groot, aangezien er drie mensen te veel hinder
hadden i.v.m. behandeling of gewoon ziekte. Dat hield wel in dat er voor de wel
aanwezigen veel tijd en aandacht was. Eén van hen kon uitgebreid zijn verhaal
kwijt. Normaal is deze man wat stil. “Ik luister veel en heb veel aan jullie
ervaringen” was zijn verklaring. Ik ben blij dat hij nu eindelijk zijn
indrukwekkende verhaal eens goed kon vertellen. Een opluchting voor hem, en
weer een eye-opener voor de rest. Eén van de vrouwen is een paar jaar geleden behandeld
voor borstkanker en het resultaat van de borst-verwijderende operatie is gefotografeerd om onderdeel uit te maken van
een fotoboek. Het boek ligt nu in de winkel. We hebben het uitgebreid gehad over
het hele proces en de positieve gevolgen van haar stap, zich in een boek te laten
opnemen. Verder hebben we het over de dagelijkse beslommeringen gehad, al
kwamen er ook existentiële zaken weer aan bod. Aan mij viel de eer ten deel de
muziek voor de avond te “verzorgen”. Terwijl ik nu dit blog bijwerk, zit ik met
een half oor te luisteren naar een concert van de Zappa plays Zappa band. Het
is al weer twee jaar geleden dat ik bij een concert van deze band mocht zijn.
Tijd dat ze weer eens naar Europa komen. Maar even een impressie van deze band:
Controle in het ziekenhuis. Vorige
week heb ik kennis gemaakt met mijn ‘nieuwe’ hematoloog. Een erg aardige vrouw,
die, zo bleek, goed op de hoogte was van mijn ziektehistorie. We zijn deze
geschiedenis helemaal langs gelopen. Vreemd, dat je je nauwelijks realiseert
dat je al 7 jaar patiënt bent. Het was haar opgevallen dat er een paar pieken
geweest zijn in bloedwaarden. Een echt sluitende verklaring ervoor is er niet.
Zoals het er nu uitziet is er geen reden om af te wijken van het gevoerde
beleid. Igm is maar weinig gestegen, de rest van de bloedwaarden zijn nagenoeg
stabiel. Dat was erg fijn om te horen. We hebben het nog gehad over de verwachtingen van eventuele
chemokuren, en dat dat niet zou leiden tot verbetering. Hooguit tot tijdelijke stabilisering.
Wait-and-see blijft dus voorlopig de beste optie.
Bij dit wait-and-see beleid bleef ze
wat langer stilstaan. Ze gaf aan dat de grote psychische druk die dit beleid
veroorzaakt niet onderschat moet worden. Ze vond het verstandig om vooral zo
veel mogelijk mijn oude levensstijl te handhaven. Ik heb aangegeven, dat ik nauwelijks druk ervaar en dat ik, om
eventuele problemen voor te zijn, al een paar jaar geleden bij het Behouden
Huys terecht ben gekomen. Het Behouden Huys kende ze goed en ze was daar erg positief over.
De volgende reguliere controle is over
een half jaar, als er tenminste geen gekke dingen gebeuren.
Ik vond het prettig dat
deze arts uitgebreid de tijd nam om alle mogelijkheden en onmogelijkheden in
alle openheid met mij door te spreken. Ik ging daarom opgelucht en blij naar
huis.
Half december ga ik voor een maand
naar Oostenrijk, waar ik veel zin in heb, maar eerst morgen een dagje op pad met
mijn jongste kleinzoon.
Dat was het weer even.
Wordt vervolgd.