maandag 30 maart 2015

Terug in Nederland

Zo, eindelijk even tijd om dit blog bij te werken.
Begin februari ben ik vertrokken naar Oostenrijk. De reis ging goed, op het laatste stuk na. Het sneeuwde en er werd de laatste 50 kilometer met een slakkengangetje gereden. Kettingen heb ik niet hoeven te gebruiken, en daar was ik wel blij om. Op de camping was het nog rustig, maar vooral koud. De eerste dagen ben ik niet wezen skiën vanwege harde wind, kou en slecht zicht. Gelukkig werd het weer met de dag beter en was het skiën een feestje. Pistes die nagenoeg voor mezelf waren en een strak blauwe hemel. Wat wil je nog meer.
De polyneuropathie lijkt na een paar dagen niet meer aanwezig. Dat bleek niet helemaal waar, want ik moet terdege rekening houden met het overschrijden van grenzen zo bleek. Eén keertje wat meer inspanning verricht dan anders en ik had gelijk twee dagen last van het wegwerken van verzuring in de benen. Ik had het met mijn arts hier ook wel eens over gehad, maar ze vertelde dat ik goed mijn grenzen moet opzoeken, dat overschrijding geen kwaad kan, maar dat ik mezelf na zo’n overmatige inspanning goed in acht moet houden. Geen echt probleem dus.
In deze periode is het met uitzondering van de vakantieweek erg rustig op de camping. Wat mensen die overwinteren, jongere mensen zonder kinderen en mensen zoals ik. Eigenlijk best prettig. Op een zeker moment was ik helemaal het begrip van tijd kwijt. Heerlijk.
In Sölden was het behoorlijk druk, zoals altijd. Maar nu kwam daar nog bij dat er filmopnames werden gemaakt voor de nieuwe James Bond film. Wat een circus is dat zeg. Een heel tenten- en containerdorp erbij en buiten mijn dorp was een groot stuk weiland sneeuwvrij gemaakt en gehouden omdat het dienst deed als vliegveld met hangar en al. Al voor de kerst waren ze bezig met die film en ik had verwacht dat dat nu wel klaar zou zijn. Niet dus.
In de voorjaarsvakantie kwamen kennissen met hun kinderen en zijn we regelmatig wezen skiën. Het is altijd leuk te merken dat die jonge gasten me er nog altijd niet af kunnen skiën.
Nu ik weer terug ben kan ik op een geslaagde periode terug zien, waarbij de ziekte nauwelijks aanwezig was, en ook nagenoeg nooit in mijn gedachten.
Teruggekomen begint gelijk het ‘moeten’ weer. Daar ben ik nu volop mee bezig, maar zodra het kan ben ik weer weg. Er zijn natuurlijk nog veel meer zaken te melden, maar aangezien ik niet de bedoeling heb mijn hele privé leven in dit blog te openbaren laat ik het hier maar weer even bij.