De afgelopen periode was een nogal
drukke. Een drietal ontmoetingen met lotgenoten en een paar weekenden één van
mijn kleinkinderen te logeren gehad. Ook ben ik even geveld geweest door een
“griepje”, althans ik had wat griepachtige verschijnselen. Koorts, vermoeidheid
enzo. Gelukkig bleef het allemaal binnen de perken.
Als gevolg hiervan merk ik wel dat
mijn conditie weer en opdonder gehad heeft. Maar goed, daar valt wat aan te
doen, en daar ben ik dan ook maar weer mee bezig.
De bijeenkomsten van de lotgenoten
waren weer een hele verademing. Vreemd eigenlijk dat je je zo verbonden kunt
voelen met in feite wildvreemde mensen waar je niets gemeen hebt anders dan je ziekte.
Bij een van de groepen hebben we afscheid genomen van één lid. Ze verhuist naar
haar geboorteland, Zwitserland. We
hebben op passende wijze afscheid van haar genomen en afgesproken het contact
niet te laten verwateren. Aangezien dit een heel hecht clubje is zal dat ook
niet gebeuren vermoed ik. In de doorlopende groep gaan we voortaan op een wat
andere manier te werk. Er gaan ook wat nieuwe mensen bijkomen.
De komende periode staat weer in het
teken van onderzoek en controle in het ziekenhuis. Ik heb het idee dat er,
ondanks een merkbare lichte verslechtering van de polyneuropathie geen schokkende
dingen gaan gebeuren. Maar ja, dat weet je nooit, en wat ik merk is al eerder
gebleken in tegenspraak te kunnen zijn met de uitkomsten van onderzoek.
Afwachten dus. Ik ben er niet gespannen door en weet dat het ook helemaal geen
zin heeft me druk te maken. Het is zoals het is en veranderen kan ik het toch
niet.
Komende week staat in het teken van
één van mijn kleinkinderen die komt logeren. Even flink energie tanken, want
het is geweldig leuk, maar ik moet er ook voor zorgen dat ik erna niet uitgeteld
ben. Klussen aan mijn boot doe ik daarom eerst maar even niet.
Wordt vervolgd.