Weer ruim een week verder. Je zou
verwachten dat je stukje bij beetje wat opknapt, en misschien is dat ook wel
zo, maar zo voelt het absoluut niet.
Na het laatste gesprek met mijn
uroloog ben ik overgegaan op andere medicatie om de blaas tot rust te laten
komen en het plassen te vergemakkelijken. Dat verliep de eerste twee dagen
goed, maar daarna begonnen de problemen. De polyneuropathie begon enorm op te
spelen, zodanig dat ik ’s nachts geen oog meer dicht deed. Ik heb dan ook
besloten om met de veranderende medicatie te stoppen. Liever wat moeilijker en
pijnlijk plassen dan schade aanrichten aan mijn zenuwstelsel. De
polyneuropathie is sindsdien aan het verbeteren, al gaat het erg langzaam en
heb ik nog steeds moeite met in slaap vallen. Ook merk ik dat er kleine
motorische spiertjes van de vingers een tikje gehad hebben. Ik hoop dat er geen
schade is ontstaan en dat ook dit ongemak weer verdwijnt. Halverwege de
afgelopen week had ik het idee dat het herstel hervat werd, totdat ik zaterdag
enorm pijn in mijn buik kreeg. De hematurie die steeds verbeterde werd nu weer
heviger. Een verklaring ervoor heb ik niet, en het is ook niet handig om
daarover te speculeren. De nacht van zaterdag op zondag heb ik niet geslapen
tot half zes. Daarna een klein uurtje. Ik was redelijk uitgeput en de pijn
bleef eerst aanhouden. In de loop van de ochtend knapte het wat op. Mijn zoon
was toevallig die nacht bij me. Gelukkig heeft hij normaal kunnen slapen.
De afgelopen nacht was redelijk
normaal, zo’n zes uren in etappes geslapen. Vandaag ging het eigenlijk best
goed. Vooral veel rust genomen. Gelukkig knapt het “zomerweer” wat op en is het
voor mij wat meer uitnodigend om eens even buiten te zijn.
Ook kreeg ik de uitslagen van het
laatste bloedonderzoek. Deze keer was er ook gekeken naar de totale hoeveelheid
eiwit in mijn bloed. Dat was behoorlijk gestegen, wat i.v.m. de Waldenström
eigenlijk niet moet. De bloedarmoede herstelt maar heel langzaam, maar ja, wat
wil je als je steeds bloed verliest, en het kreatinine-cijfer gaat maar heel
langzaam naar beneden. In dit tempo gaat het herstel nog wel een paar maanden
duren.
Volgende week ben ik aan de beurt
voor een ct-scan van mijn nieren. Om de afvoer van giftige stoffen in mijn
bloed te bevorderen is er besloten om een pré- en post-hydratie uit te voeren.
Dat betekent dat ik de hele dag in het ziekenhuis moet blijven.
Oh ja. De scan van vorige week was
best te doen, al had ik na afloop behoorlijk last van duizelingen.
Verder heb ik besloten om geen
plannen te maken die verder dan twee uur vooruit gaan. De situatie is niet
stabiel genoeg daarvoor. Ik hoop en denk dat daar wel weer verbetering in komt.
Straks de nacht in en ik heb goede hoop dat het een goede wordt.
Wordt vervolgd.